ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ေအးတဲ့ ဒီဇင္ဘာ၊
ႏွင္းဖြဲေလးေတြ ေ၀ျဖာလုိ႔၊
လြမ္းဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ဆုိမလား၊
အေတြးမ်ားက ျပည့္နက္လုိ႔ေနပ၊
ယိမ္းႏြဲ႔ႏြဲ႔ အကေလးေတြနဲ႔၊
ျမစိမ္းေရာင္လန္း ေတာင္တန္းရွည္မ်ားေရ၊
တုိ႔ေျမတုိ႔ေရ တကယ္ကုိ လွပါတယ္။

သုိ႔ေပမယ့္ေလ...
ေျပာင္းလဲမႈမ်ားရဲ့ေအာက္မွာ၊
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆုိတာ ကင္းမဲ့ေနေလရဲ့၊
တကယ္ဆုိ ေအးလြန္းလွတဲ့ ဒီဇင္ဘာ၊
ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ေအးနရမွာပါ၊
ခုခါေတာ့မ်ား သူ႔ေၾကာင့္ ငါဟာ ဒီ ဒီဇင္ဘာ၊
ေႏြးေထြးခုိလွဳံရာ ရင္ခြင္မဲ့ခဲ့ေလၿပီ။ ။

ပုိ႔စ္အသစ္ေလး တင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေရးစရာ ရွာလုိ႔ သိပ္မေတြ႔ေလေတာ့ အေတြးလြန္သမား တစ္ျဖစ္လည္း ကြ်ႏု္ပ္သည္ ေတြးမိေတြးရာ ဟုိလြန္ခဲ့တ့ဲ သုံးႏွစ္နီးပါးေလာက္က ဟာသဆန္ဆန္ မအူမလည္ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ခုကုိ ျပန္ေျပာင္းျမင္ေယာင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ရေအာင္ ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီလုိေကာက္ကာငင္ကာ ခ်ေရးလုိက္ သည္မွာ..

ကြ်ႏု္ပ္မွာ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္၊ အိမ္နီးနားခ်င္း ဆုိရင္လည္းရသည္၊ အိဂၤလိပ္စကား ထည့္ေျပာရလွ်င္ ``နီးပါးဟုတ္`` ဆုိလားဘာဆုိလား။ သူတုိ႔က ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ထက္ သာခ်မ္းသည္ အဲေလ.. ခ်မ္းသာသည္။ ကဲ့.. နီးပါးဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ထားပါေတာ့ေလ တကယ္လည္း အိမ္ခ်င္းကပ္ေနတာကုိး။

အဲ့ဒီတုန္းက အိပ္လိပ္စကားဆုိလုိ႔ ``အုိးကယ္`` တစ္လုံးပဲ ကြ်ႏုပ္ေျပာတတ္သည္။ ခုေတာ့ အေတာ္ေျပာႏုိင္ တယ္လုိ႔ဆုိရမည္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္က အေမးအျမန္း သိပ္ထူသည္၊ အေျပာသန္သည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ျမန္မာစကားလုံးမွာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာနဲ႔ ရွာရွာေပါက္ေပါက္ ဘယ္လုိကြဲတာလဲလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေမးေလေတာ့ သူက ``ဟာ ငါ့ႏွယ္… ေပါက္ေပါက္ရွာရွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရွာရွာေပါက္ေပါက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရွာေပါက္ရွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟုိမွာေတြ႔လား ေပါက္တူးထမ္းလာတဲ့လူကုိေတြ႔လား`` အင္း.. ေတြ႔တယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ လုိ႔ေမးေတာ့ သူက ``ေအး.. အဲ့ဒါ ရွာရွာေပါက္ေပါက္ပဲကြာ့`` ဟူ၍ေျပာခ်လုိက္ေလေတာ့သည္။ အတည့္ဆုံးနဲ႔ အရွင္းဆုံး အေျဖမွန္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ား ကြ်ႏုပ္ႏွင့္ သိပ္စကားမေျပာခ်င္ဘူး၊ လမ္းဆုံလွ်င္ေတာင္မွ ေနာက္ျပန္လွည့္ သြားတတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔က ကြ်ႏုပ္ႏွင့္ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပဘူး၊ နားသိပ္မလည္ဘူး၊ အေမး အျမန္းလည္း အလြန္ထူတယ္လုိ႔ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်ႏုပ္၏ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ နားရည္၀ၿပီးသား ထူၿပီးသားျဖစ္ေန၍ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ေပါင္းႏုိင္သည္။

နံနက္ခင္းေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့ ကြ်ႏုပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လၻက္ရည္ေသာက္ရန္ အတူတူသြားၾကသည္၊ ဆုိင္ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ``ဟ.. ဒီေန႔ေတာ့ က်ဟန္တာပဲ ရွင္းလုိက္တာလူ``ဟု ေျပာလုိက္ၿပီး ထုိင္ခုံပုေလးတစ္လုံး ဆြဲထုိင္လုိက္ၿပီး စားပြဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းမွာ လုိက္သည္။ ``ဟုိေဟ့ ညီေလး ဆိမ့္ခ်ိဳတစ္ခြက္နဲ႔ ပလာတာဥၾကက္``။ စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက ``ဗ်ာ``ဆုိၿပီး နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးေတာ့ ကြ်ႏုပ္သူငယ္ခ်င္း ``ဒီေကာင္က ပန္းစကားေျပာေနၾက၊ ဂရုနာနည္းတဲ့ ရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ပါးအထပ္လုိက္ အထပ္လုိက္ ရုိက္ခံရမွာေသခ်ာတယ္၊ ကဲကဲ့… ခ်ိဳဆိမ့္ႏွစ္ခြက္နဲ႔ ၾကက္ဥပလာတာ ႏွစ္ခ်ပ္ယူခဲ့``။

ဒီလုိနဲ႔ လၻက္ဆုိင္မွာ အတန္ၾကာထုိင္ရင္း ဟုိအေၾကာင္းဒီေၾကာင္း ေျပာရင္း ကြ်ႏု္ပ္က ``ေဟ့. ေဟ့ေကာင္ မင္းခ်င္သြားလား``၊ သူက သိသိႏွင့္ ရြဲ႔ေျပာတာလားေတာ့မသိ ``ေဟ့ေကာင္.. ငါက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်ဥ္ဘူးကြ၊ လူေတြအားလုံးက အီကြာပဲ၊ က့ဲက့ဲ.. ျပန္မယ္ကြာ၊ ဒီေန႔ ငါ အလုပ္ဆင္းရအုန္းမွာ``။ အေျပာင္းေျပာင္း အျပန္ျပန္ျဖင့္ အၿမဲေျပာတတ္သည့္ ကြ်ႏု္ပ္တစ္ေယာက္ အဲ့ဒီ ``အီကြာပဲ``ဆုိသည့္ စကားလုံးကုိ နားမလည္လုိက္ဘူး။ ေမးမယ္လုိ႔ ပါးစပ္ဟလုိက္တာ သူက အထာသိၿပီးသားမုိ႔ ``ဘာလဲ မင္းေမးမယ္ မဟုတ္လား၊ မေမးနဲ႔ ေျဖခ်ိန္မရွိဘူး``ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့ မေမးလုိက္ခဲ့ဘူး။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထူးဆန္းတဲ့ စကားလုံးဆုိလွ်င္ စိတ္သိပ္၀င္စားတတ္ေလေတာ့ အဲ့ဒီစကားလုံးကုိ ``ပဲအီကြာ`` ဒါမွမဟုတ္ ``အီကြာပဲ``ဆုိၿပီး တည့္တည့္ေတြးၾကည့္၊ ေျပာင္ျပန္ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဧကႏၱ အီကြာပဲဆုိသည့္ ပဲမ်ိဳးကုိ သူဆုိလုိေနမွာပါဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။ ကြ်ႏုပ္သည္ တစ္ၿပဳံးၿပံဳးႏွင့္ ေတြးလုိက္ေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ ``ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ၊ လူေတြအားလုံးကုိ အီကြာပဲနဲ႔ ႏုိင္းသြားတာ၊ ဒီေန႔ လၻက္ဆုိင္ထဲမွာ လူရွင္းေနလုိ႔၊ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိင္ရင္ မလြယ္ေလာက္ဘူး ဒီေကာင္ အတြယ္ခံရမွာ ကိန္းေသမလြဲပဲ``။

ညေနေရာက္ေတာ့ သူအလုပ္မွ ျပန္လာသည္။ ေျပာျပခ်င္လုိ႔ ပါးစပ္ကုိ ယားေနေတာ့ ၿခံေပါက္၀ကေန ေစာင့္ၿပီး သူအေရာက္မွာ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လွမ္းႏုတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္က ``ေဟ့ေကာင္.. ဘယ္လုိ႔လဲ ဒီေန႔ အလုပ္အဆင္ေျပလား၊ ၾကမ္းရည္ေႏြးေလးဘာေလး ေမာ့၀င္သြားပါလားကြ၊ မင္းၾကည့္ရတာ အေတာ္ပန္းပင္လာတယ္``။ ဒါနဲ႔ သူက ``ဟာ.. အေရးထဲ လာျပန္ၿပီ ေျပာင္းျပန္ ၀င္ေတာ့ဘူးကြာ၊ အိမ္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ၿပီ၊ မင္းဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲကြ ေျပာ ေျပာ အခု``။ ကြ်ႏုပ္က ``ေအး.. မနက္တုန္းက မင္း အေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ``။ သူက ``ဘာလဲ မင္းႏွမ ငါ့နဲ႔မဂၤလာေဆာင္မယ္လုိ႔ ေျပာတာလား``။ ``ရွီးမွပဲ.. မင္းလုိေကာင္ ပေလာင္ေတာင္ေယာင္ အေခ်ာင္သမားနဲ႔ ငါေပးစားမလား၊ ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္ မနက္တုန္းက လၻည္ရည္ထဲမွာေလ မင္း လူေတြအကုန္လုံးကုိ အီကြာပဲဆုိတဲ့ ပဲမ်ိဳးနဲ႔ ခုိင္းႏုိင္းသြားတာ၊ မင္း ကံသယ္ေပလုိ႔ ဆုိင္ထဲမွာ လူရွင္းခ်ိန္မုိ႔လုိ႔၊ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ေသမေလာက္ေအာင္ အတြယ္ခံရမွာ ကိန္းေသတယ္``။

ကြ်ႏု္ပ္ကပဲ ဆက္ၿပီး ``ဒါနဲ႔ ေဟ့ေကာင္… မင္းေျပာတဲ့ အီကြာပဲဆုိတဲ့ ပဲမ်ိဳး ငါ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး၊ အေစ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလား၊ မင္းတုိ႔အိမ္မွာရွိလား ငါလုိက္ၾကည့္မလုိ႔``။ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ပုိက္ကုိဖိရင္း ေရလုိက္ၿပီးမွ ``မင္းဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲကြ၊ အီကြာပဲဆုိတာ ငါတုိ႔စကား မဟုတ္ဘူး ဟေကာင္ရ၊ အိဂၤလိပ္စကား အိဂၤလိပ္စကားကြ ေနာ္ မွတ္ထားမေသမခ်င္း၊ အဲ.. ငါလုိ အိဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ ဆုိတတ္ေအာင္လည္း ေလ့လာအုန္းမွေပါ့`` တဲ့ေလ။

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ ေတာလက္ေဒသမွ ေတာင္ေပၚသားတုိ႔ ေက်းလက္ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ား ရြာတုိင္းလုိလုိရွိၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အိဂၤလိပ္မဆုိေလနဲ႔ ျမန္မာစာေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းေရး ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္မေပးႏုိင္ၾကဘူးေလ အိဂၤလိပ္စကားဆုိလွ်င္ ေ၀လာေ၀းေပါ့ခင္ဗ်ား။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဆက္ၿပီး ``အုိးကယ္….. မင္း ငါတုိ႔အိမ္ တကယ္မ၀င္ေတာ့လား၊ ေခြးေလေခြးလြင့္ ထမင္းငတ္ လာသလုိ သူ႔သခင္အိမ္ကုိ အၿမွီးတန္းေနေအာင္ ေျပးသြားတဲ့အတုိင္း တန္းျပန္ေတာ့မလားဟ``၊ သူက ``ေအး ေအး ၀င္ေတာ့ဘူး ျပန္ေတာ့မယ္ ေခြးပ်င္းေခြအလုိ အိမ္ထဲအၿမဲ ေခြအိပ္ေနတဲ့ ..`` က်ေနာ္ကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး ``ဒီေခြးလုိမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မွတ္ထား အီကြာပဲဆုိတာ `ကြာ ၿပဲ အီ` ကြ၊ ပုိင္းပုိင္`` တဲ့ေလခင္ဗ်ား။ ေအာ္ ေအာ္ အီကြာပဲ အီကြာပဲ။

ရင္းႏွီးမႈမ်ားျဖင့္
စုိင္းလင္းတုိင္း

အခုတင္ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးေဇာတိက (မဟာၿမိဳင္ေတာရ) ေရးထားေတာ္မူတဲ့ ``ေတြးမိတုိင္းေပ်ာ္တယ္´´ဆုိတဲ့ စာအုပ္မွ ``အလွတရား´´လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကုိ မဖတ္မိေသးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ကူးယူေရးသား တင္ထားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိယ္တုိင္လည္း တကယ္ႏွစ္သက္လုိ႔ပါပဲ။

"အလွတရား"

Beauty is serene and at the same time exhilarating; it increases one’s sense of being alive. အလွတရားဟာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းမႈရွိတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ စိတ္ကုိရႊင္လန္းေစတယ္။ ရႊင္ျမဴးေစတယ္။ ၿပီးေတာ အသက္ရွင္သန္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားမႈကုိလည္း ပုိၿပီး အားေကာင္းေစတယ္။ အလွအပကုိ မျမင္ရ မခံစားရတဲ့ဟာ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ေန႔ပဲ။ အလွအပကုိ ခံစားတတ္မွ လူပီသမယ္။ ပုိၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွအပကုိ ခံစားတတ္လာရင္ ပုိၿပီး လူပီသလာ မယ္။ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္ျမင့္လာေလ ဥာဏ္ပညာ အဆင့္ျမင့္လာေလ အလွအပကုိ ပိုၿပီးျမင္တတ္ ခံစားတတ္ ေလပဲ။

စိတ္ထားအဆင့္ ျမင့္လာေလေလ ပုိၿပီးအဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွကုိ ျမင္ေလေလပဲ။ အဲဒီလုိ အဆင့္ျမင့္တဲ့အလွကုိ ျမင္ႏုိင္ေလေလ ကုိယ့္ဘ၀ရဲ့ အရည္အေသြးဟာ ျမင့္လာေလေလျဖစ္တယ္။ အဲဒါဟာ အင္မတန္မေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္။ တန္ဖုိးရွိတယ္။ အေရးႀကီးတယ္။
အဆင့္အျမင့္ဆုံး အလွကုိ ျမင္ႏုိင္ရင္ အဆင့္အျမင့္ဆုံး အလွကုိ ျမင္ႏုိင္ရင္ အဆင့္အျမင့္ဆုံးဘ၀ကုိ ရတာပဲ။ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ ရတာပဲ။ ဒီစကားကုိ စာေပ၀ါသနာ ပါတဲ့သူေတြ၊ ကဗ်ာ၀ါသနာ ပါတဲ့သူေတြ၊ အႏုပညာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြ၊ တရားအားထုတ္တဲ့သူေတြ ပုိၿပီး နားလည္ဖုိ႔လြယ္မယ္။

အလွတရားကုိ ခံစားႏုိင္တာကုိက အဆင့္ျမင့္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အသိဥာဏ္ရွိလုိ႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္ျမင့္တဲ့သူ ျဖစ္လာေအာင္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အဆင့္ျမင့္တဲ့ စာေပေတြကုိ နားလည္ႏုိင္ ခံစားႏုိင္ေအာင္ ေလ့လာရတယ္။ လွတဲ့ေအးခ်မ္းတဲ့ ရႈခင္းကုိ ခံစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ အမွန္တရားနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ဒီႏွစ္ပါးကုိ ေရာက္ဖုိ႔ သြားရာလမ္းဟာ အလွတရားပဲ။ ဥာဏ္ပါပါ သဘာ၀က်က် အေၾကာင္းအက်ိဳး ကုိက္ေအာင္ ေျပာတဲ့စကားဟာ သိပ္လွတယ္။

အမွန္တရားဟာလည္း လွပတဲ့သေဘာရွိတယ္။ မွန္လုိက္တာဆုိရင္ကုိပဲ အဲဒါ လွလုိက္တာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ေပါက္ တယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳး ကုိက္လုိက္တာ၊ သဘာ၀က်လုိက္တာ၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အေၾကာင္းေလး အက်ိဳးေလးနဲ႔ကုိ အဆင္ေျပေနတာ၊ အဲဒါ လွပမႈတစ္ခုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရားဟာ အလွအပ တစ္မ်ိဳးပဲ။ မမွန္တဲ့အရာဟာ မလွတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ အက်ည္းတန္တဲ႔အရာျဖစ္တယ္။

စိတ္ရဲ့အလွဟာ အဆင့္ျမင့္တယ္။ အမွန္တရားဟာ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွျဖစ္တယ္။ စိတ္ထားသန္႔ရွင္းလွပေလ အမွန္တရားကုိ သိဖုိ႔လြယ္ေလပဲ။
ရုိးသားတာ ေျဖာင့္မတ္တာဟာ သန္႔ရွင္းတာ။ ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္တာဟာ သန္႔ရွင္းတာ။ စည္းကမ္းရွိတဲ့ စိတ္ဟာ သန္႔ရွင္းတာ။ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စိတ္တည္ၿငိမ္လာရင္ အဲဒီစိတ္ဟာ စည္းကမ္းရွိလာတယ္။ စည္းကမ္းရွိလုိ႔ စိတ္ရႈပ္ထြးမႈ မရွိဘူး၊ စိတ္ျပန္႔လြင့္မႈ မရွိဘူး၊ သန္႔ရွင္းတယ္၊ လွပတယ္။ အဲဒီလုိစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနရမွ ေနေပ်ာ္တယ္။

ဘ၀ကုိ လွလွပပေနခ်င္ရင္ တရားမွ်တမႈကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ရမယ္။ မတရားတာကုိ လုပ္ေနတဲ့သူရဲ့ဘ၀ဟာ လွပတဲ့ဘ၀ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တရားမွ်တမႈ မရွိတာေတြကုိ လုပ္တဲ့သူရဲ့ဘ၀ဟာ အထီးက်န္ျဖစ္တဲ့ ဘ၀ပဲ။ မတရားတာကုိ လုပ္တဲ့သူမွာ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြေကာင္း မရွိဘူး။ မတရားတာကုိ လုပ္ေနတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကုိ မရႏုိင္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ လ်ပတဲ့ဘ၀ တရားမွ်တမႈရွိတဲ့ ဘ၀မွသာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ဘ၀ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ညီညြတ္မႈရွိတဲ့ စည္းကမ္းရွိတဲ့ တရားမွ်တမႈရွိတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းဟာ လွပတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းျဖစ္တယ္။ အမွန္တရားဆုိတဲ့ အလွအပကုိေတြ႔ရင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာမႈကုိလည္းေတြ႔မယ္။ အမွန္တရားဆုိတဲ့ အလွအပကုိ မေတြ႔မခ်င္း စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကုိ မေတြ႔ႏုိင္ဘူး။ အမွန္တရားနဲ႔ အလွအပကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ငါ ရွာေဖြေနတယ္။ အဲဒီအသိက ငါ့ကုိ သတၱိရွိေစတယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ အမွန္တရားနဲ႔ အလွအပကုိ သိရွိခံစားၿပီးေတာ့ ငါ သိရွိခံစားရတဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ အလွအပကုိ အမ်ားကုိ ေ၀မွ်ဖုိ႔ပဲ။ အဲဒါဟာ ငါ့ဘ၀ရဲ့ ဦးတည္ခ်က္ပဲ။

လူသားေတြရဲ့ အက်ိဳးကုိ ထိထိေရာေရာက္ ေဆာင္ရြက္သြားတဲ့သူဟာ စိတ္က်န္းမာတဲ့သူ ျဖစ္လုိ႔ပဲ။ အဲဒီလုိလူရဲ့ဘ၀ဟာ လွပတဲ့ဘ၀ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့စိတ္ဟာ စြမ္းအားအင္မတန္ႀကီးပါတယ္။ တကယ္လွတဲ့စိတ္ဟာ စြမ္းအားအၾကီးဆုံး အရာျဖစ္တယ္။ တကယ္စြမ္းအားႀကီးသူ ျဖစ္ခ်င္ရင္ စိတ္ထားတည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္။ ဥာဏ္ပညာ ရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္။

ေလာကႀကီးကုိ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္ဖုိ႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ လွတဲ့စိတ္နဲ႔ၾကည့္မွ လွတာကုိျမင္မယ္။ လွပၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာ လမ္းေလွ်ာက္တာဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံးေဆးျဖစ္တယ္။ က်န္းမာမႈဟာ လွပမႈအတြက္ အေရးပါဆုံး အခ်က္ျဖစ္တယ္။

ဆက္ပါအုန္းမယ္--
-