ပတၱာရြာေလးသည္ မႏၱေလး+ရန္ကုန္ ဟုိင္းေ၀း လမ္းမႀကီးႏွင့္ ကပ္ၿပီးတည္ထားသည့္ ရြာေလးျဖစ္ၿပီး၊ ကားလမ္းမႀကီး၏ ဘယ္ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရြာ၏ေစ်းတန္းေလးကုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာသည့္ ခရီးဧည့္သည္တုိင္း ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ပတၱာရြာသား ထြန္း၀င္း ရြာသူခင္သႏၱာတို႔ႏွင့္ ပတၱာရြာကုိ အလည္လုိက္သြားသည့္ေန႔ တစ္ေန႔ေပါ့ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ႏွစ္က ေမာင္ႏွမတစ္၀မ္းကြဲ၊ အဲ့.. က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္၀မ္းကြဲ။ ႏွစ္၀မ္းကြဲဆုိတာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမာင္ႏွမခ်င္းမေတာ္၍ျဖစ္သည္။ ေျပာခ်င္တာက ဒီလုိပါ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ထြန္း၀င္းက တစ္ခုံတည္းအတူထုိင္ၾကၿပီး၊ ခင္သႏၱာသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းတည့္တည့္ ထုိင္ခုံမွာထုိင္သည္။ အမွန္က ကား၏ထုိင္ခုံတုိင္းသည္ အေရွ႔ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး တည္ေဆာက္ထား တာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပခ်င္ဘူး၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္အက်င့္ႏွင့္ လုိက္ဘက္မညီ၍ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ကားစီးသည့္အခါတုိင္း သူမ်ားေတြလုိ အေရွ႔ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမမူဘဲ ကား၏အေနာက္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ကန္႔လန္႔ထုိင္ေနတတ္သည္။ အေရွ႔နဲ႔အလယ္ ထုိင္ခုံမ်ားကုိ ထုိင္ရသည့္အခါကုိ ေျပာပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကားျပင္ဆရာ ႀကီးမ်ားေတြကုိ ကား၏ထုိင္ထုိင္ခုံ ခ်သည့္အခါမွာ အေရွ႔နဲ႔အလယ္ ထုိင္ခုံမ်ားကုိ အေနာက္ဘက္ လွည့္ၿပီးခ်ထားေစခ်င္သည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ့္လုိ အတြဲေခ်ာင္း ၀ါသနာပါသည့္သူေတြ ကားေပၚအတြဲ ေခ်ာင္းရေအာင္လုိ႔ပါ။ ဒီတစ္ခါလည္း က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္တုိင္းက် ထုံခုံမွာထုိင္ရသည္။ ထုိင္ခုံက အေရွ႔မက်လြန္း ေနာက္ဘက္မက်လြန္းသည့္ အလယ္တည့္တည့္ထုိင္ခုံ၊ အေရွ႔ကုိလည့္လွ်င္ ကုိယ့္ရဲ႔အေရွ႔မွာ ထုိင္ေနသည့္လူေတြကုိ ေတြ႔ရသည္၊ အေနာက္ဘက္ကုိ လွည့္လုိက္လွ်င္လည္း ေနာက္မွာထုိင္ေနသည့္ လူေတြကုိ ေတြ႔ေနရသည္။
ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္ထုိင္ေနၾက ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ကန္႔လန္႔ၿပီးထုိင္ေနရင္း ဟုိး.. ထုိင္ခုံအေနာက္ဘက္က အတြဲႏွစ္တြဲကုိ လွမ္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ျမန္မာဗြီတိယုိဇာတ္ကား ၾကည့္ေနရသည့္အတုိင္းပါ အေမေလး… ၾကည့္ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းသလား မေမးလုိက္ေလႏွင့္ ဟုိငနဲက ဟုိေကာင္မေလးကုိ အငန္းမရစုိက္ၾကည့္ေနၿပီး၊ ၿပီးေတာ့ ဟုိေကာင္မေလးက ဟုိေကာင္ႀကီး၏ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ႀကီးကုိ သူ႔လက္နဲ႔လွမ္း ဆြဲလိမ္လိုက္တာ ေကာင္မေလးက နာေစခ်င္၍ ဟုတ္မယ္မထင္ ဖြဖြရြရြပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ဆြဲလိမ္လုိက္တာ နည္းနည္း အားပါသြားဟန္တူသည္၊ ဟုိငနဲခမ်ား နာလြန္း၍ သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးကုိအုပ္ၿပီး ေကာင္မေလး ရင္ခြင္ထဲ ထုိးအိပ္ပစ္လုိက္တာဗ်ာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း အားပါးပါး နာလုိက္တာ ဘယ္ကနာ၍ နာေနမွန္းမသိ က်ေနာ္က အား.. ဆုိၿပီးေအာ္လုိက္သည္။ လက္စသတ္ေတာ့ ခင္သႏၱာက သူဘာသာသူ မေနဘဲ သူမလက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဟုိဘက္ျခမ္းကေန က်ေနာ့္နားရြတ္ႀကီး လွမ္းဆြဲလိမ္လုိက္တာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က နာတယ္ဗ်လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူမက နာရမယ္ နာရမယ္ ဒီ့ထက္နာရအုန္းမယ္ ရြာေရာက္ရင္ ဟုိတစ္ဘက္ကုိ ထပ္လိမ္လုိက္အုန္းမယ္ တကတည္း ေခြးအူပုံစံႀကီးနဲ႔ ေငးေနလုိက္တာ တုတ္တုတ္ကုိ မလႈပ္ဘူးဟု ေျပာလုိက္ေတာ့ ကားေပၚကလူေတြ တဟားဟား တဟီးဟီးႏွင့္ က်ေနာ္ကုိ ၀ုိင္းရည္လုိက္ေတာ့သည္။ ေအာင္မေလးဗ်ာ ရွက္လုိက္တာ မ်က္ႏွာကုိ ဘယ္နားသြားထားရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ ထြန္း၀င္းဘက္ လွည့္လုိက္ေတာ့လည္း သူက အရည္မသတ္ဘဲ မ်က္ႏွာကုိ လက္ညိဳး တထုိးထုိးႏွင့္ တခြီးခြီးရည္ေနသည္။
ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ ရွက္လြန္း၍ ဟုိငနဲလုိ မ်က္ႏွာအုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ရင္ခြင္ထဲ ထုိးအိပ္စရာကမရွိ၊ ထြန္း၀င္းက ေယာက်ားႀကီး အနံ႔အသက္က ကပ္ခ်င္စရာမရွိ မသက္သာ၍ အတူထုိင္ေနရသည္။ ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ကားေပၚကလူေတြကုိ အဟီး.. ဆုိၿပီး လွမ္းၿပံဳးရင္း ပါလာသည့္ လြယ္အိပ္ကုိ ဇစ္ဖြင့္ၿပီး ေခါင္းထုိးထည့္လုိက္တာ အဲ့ဒါမွ ပုိၿပီး ရည္ခ်င္စရာ ျဖစ္သြားသလားမွမသိပါ၊ ၀ါး..ဟားဟား ဆုိသည့္ရည္သံေတြ ၾကားလုိက္ရသည္၊ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကားစပါယ္ယာပါမက်န္ တဟီးဟီး တဟားဟားႏွင့္ ရင္ကုိဖိၿပီး ရည္ေနၾကသည္။ မရည္သူသည့္လူဆုိ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း၊ အဲ့ဒါန႔ဲ က်ေနာ္က ထြန္း၀င္းကုိ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ သူက မင့္ႏွယ္ မင္းမသိဘူးလား မင္းကုိရည္ေနတာ၊ မင္းလုပ္ပုံကုိက ဟာသျဖစ္ေနလြန္းတယ္ သတ့ဲေလ။ က်ေနာ္က သႏၱာဘက္လွည့္ၾကည့္သည္ သူမက နင္.. နင္ င့ါကုိမၾကည့္နဲ႔ နင့္မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ငေမာ့ထက္ဆုိးတယ္ ေအာင္မေလးေနာ္ ရည္ရလြန္းလို႔ ငါ့သည္းအူေတြပ်က္ၿပီး ေသေတာ့မယ္ အေဟးေဟး အဟီးဟီး တဲ့။ ခုနားကေတာ့ က်ိဳၾကည့္ၾကည့္သည့္ အၾကည့္ႀကီးနဲ႔ ခုေတာ့ က်ေနာ့္ကုိမ်က္ႏွာ မၾကည္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလုိႏွင့္ရြာလည္း ေရာက္ေရာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဒီကရွက္ေနပါတယ္ဆုိမွ သူတုိ႔ကသြားၿပီး ရြာထဲမွာ ေဖါက္သည္ခ်ေန ေလေတာ့သည္။ ညေနပုိင္း ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရာက္လာသည္၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ခေလးႏွစ္ ေယာက္ရ၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ခေလးတစ္ေယာက္ရ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ေသး၊ က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္မက်ေသးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ နင္တုိ႔ေရာ မဂၤလာ မေဆာင္ေသးဘူးလားဟု ေမးေတာ့ သူတုိ႔က ေရြးခ်ယ္ေနတုန္း တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က နင္ေရာ ဘာလုိ႔အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးတာလဲဟု ေမးေတာ့ က်ေနာ္က ႀကိဳက္မယ့္သူ မရွိေသးေၾကာင္းေျပာသည္။ သူတုိ႔က နင္မႀကိဳက္တာလား ေကာင္မေလးက နင့္ကုိ မႀကိဳက္တာလားဟု ေမးျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က ေကာင္မေလးက မက်ိဳက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတုိ႔က ဒီလုိဆုိရင္ နင္လက္ထပ္မွာလားဟု ေမးသည္။ ဘယ္သူနဲ႔လဲ ဟုေမးေတာ့ ၀က္ႀကီးေလ ၀က္ႀကီးက နင္ကိုခုိက္ေနတာ ငါတုိ႔သိတယ္ တဲ့ဗ်ာ။ အေမေလး… ၀က္ႀကီးဟုတ္လား၊ နင္တုိ႔ေနာ္ ငါ့ကုိ တိရိစၧာန္နဲ႔ေပးစားတယ္ ငါ နက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္ဟုိ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔က ဟဲဟဲ မျပန္ပါနဲ႔အုန္း ကုိရွမ္းေရ ေပ်ာ္ရေအာင္ စေနတာပါ။ အဲ့.. ေျပာမယ့္ေျပာလည္း ငါတုိ႔ရြာ ၀က္ႀကီးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အဟုတ္ကုိရွိေနတာ နင္မသိဘူးလား၊ က်ေနာ္က သိပါ့သိပါ့ မသိေယာင္ ေဆာင္ေနတာ မႀကိဳက္လုိ႔ဟု က်ေနာ္ေျပာသည္။ နင္တုိ႔က အဲ့ဒါႀကီးနဲ႔ ေပးစားမယ္ဆုိရင္ နက္ျဖန္ ငါျပန္ေတာ့မယ္ဟု က်ေနာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေျပာလုိက္ေတာ့ မလုပ္ပါဘူး ျပန္လည္းမျပန္ ပါနဲ႔အုန္း ဒီေန႔ပဲေရာက္တာ နက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ငါတုိ႔ကတာ၀န္ မေက်ရာက်မွာဟ ဆုိၿပီး သူတုိ႔အဟုတ္ထင္ၿပီး တားၾကသည္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတုိ႔က ကုိရွမ္းကသိပ္ဟာသ လုပ္တတ္တယ္ဆုိ ဒီညေတာ့ နင္လူရႊင္ေတာ္လုပ္ရမယ္ ဒါမွမဟုတ္ သီခ်င္းဆုိျပရမယ္ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္က ဟ.. နင္တုိ႔ရဲ႔ အမိန္႔က ပ်င္းလွခ်ည္လား ဟာသလည္းလုပ္တတ္ဘူး သီခ်င္းလည္းဆုိတတ္ဘူး ကဲ.. နင္တုိ႔ ငါ့ကုိဘာလုပ္မွာလဲဟု ေမးေတာ့ သူတုိ႔က မလုပ္ရင္ ထမင္းမေကၽြးဘူးဟု ေျပာသည္။
ေအာင္မေလး ဟာသမလုပ္ သီခ်င္းမဆုိရင္ ထမင္းငတ္မွာတဲ့လား၊ နင္တုိ႔က အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေနပါလား ဟုိအရင္တုန္းက ငါလာတာ နင္တုိ႔အဲ့ဒီ အေျပာမ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ဘူးေနာ့္၊ အဲ့ေလ နင္တုိ႔က ေခတ္နဲ႔အလုိက္ ေျပာင္းလဲေနတယ္ေပါ့ေလ အဲ့.. ဟာသေတာ့လုပ္တတ္ဘူး သီခ်င္းပဲဆုိျပမယ္ ဂစ္တာယူခဲ့ဟု က်ေနာ္ေျပာသည္။ အေမ.. သူတုိ႔ခမ်ား တအံ့တၾသနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ေနသည္၊ တစ္ေယာက္က ထေမးသည္ အဟဲ .. ကုိစုိင္းက ဂစ္တာတီးတတ္လားတဲ့။ က်ေနာ္က ဟ.. တီးတတ္တာေပါ့ ထီးမပါလည္း ေနပူထဲသြားႏုိင္တယ္ အဟဲဟု ေျပာေတာ့ ခင္သႏၱာက အာ.. ထီးမပါလည္း မုိးထဲ ေလွ်ာက္သြားႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာပါ ဘယ့္ႏွယ္ ေနပူထဲျဖစ္ရမွာလဲဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္က နင္ကလည္း ေနပူျဖစ္ျဖစ္ မုိးထဲျဖစ္ျဖစ္ ထီးပါရင္ၿပီးတ့ဲအုစၥာ။ ဒီမွာ ရစ္မေနနဲ႔ သီခ်င္းဆုိျပမယ္ အဟမ္း အဟမ္း ငထြန္းေရ ဂစ္တာယူ ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံစဥ္က်က်တီး ငါက သီခ်င္းဆုိမယ္ ဒီငနာထီး ငနာမေလးေတြက အတင္းဆုိခုိင္းေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ထြန္း၀င္းက ဂစ္တာေလးတီး က်ေနာ္က သီခ်င္းကုိ ဗမာေလသံ မပီကလာ ပီကလာႀကီးႏွင့္ဆုိသည္။ သူတုိ႔က လက္ခုပ္ေလးေတြ တီးေပးရမယ့္အစား လက္ခုပ္မတီးပဲန႔ဲ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ရည္လြန္း၍ က်ေနာ့္သီခ်င္းေတာင္ ရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ သီခ်င္းဆုိရာက ရပ္ၿပီး ေဟ့.. နင္တုိ႔က ဘာရယ္တာလဲ ဘယ္လုိလဲ ငါအသံက ကုိထီးအသံ မွီတယ္မဟုတ္လားဟု ေမးေတာ့ ေက်ာ္ႀကီးက တစ္ခုခုေျပာမယ္ႀကံၿပီးမွ မေျပာႏုိင္ေသးဘဲ တဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနသည္။ က်ေနာ္က ေအာင္မေလးေနာ္ ေခတ္အလုိက္မို႔ ထမင္းမငတ္ဖုိ႔ အဆုိေတာ္ လုပ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္ဟု ၿငီးျငဴလုိက္သည္။
ေက်ာ္ႀကီးက အရယ္မရပ္ႏုိင္ေတာ့ သူမိန္းမ ေရႊတင္က ထေျပာလုိက္သည္မွာ နင္အသံက ကုိထီးႀကီးေတာင္ အရွဳံးေပးရလိမ့္မယ္ အသံက စူးစူးရွရွ ကြဲအက္ေနၿပီး ရြာက ငတုိးႀကီး အရက္မူးၿပီး မီးေဘးဆုိတဲ့သီခ်င္း ေအာ္ဆုိေနသလုိပဲ ငါ့သမီးေလး နင္အသံကုိေၾကာက္လုိ႔ ငိုေနၿပီ တဲ့။ အေမေလး… ႏုိင္းရက္ေလပ မိတင္ေရ ဒီတစ္ညကုိရွမ္းႀကီး အိပ္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီငနဲႀကီး ကုိတုိးဆုိတာ ရြာမွာအဆုိးဆုံး အရွဳပ္ဆုံးပဲ၊ က်ေနာ္က ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ေတာ့ မိတင္ရာ။ အသံေကာင္းသည္ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထိက ငါ့ကုိ ထမင္းေႀကြးေတာ့ ပုိက္ဆာေနၿပီဟု က်ေနာ္ေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔က ေဟ့ ေဟ့ ေနဦး ၾကက္မသတ္ ရေသးဘူးဟု ဆုိသူဆုိ၊ ေအး.. ဟုတ္သဟ ၀က္မသတ္ရေသးဘူးဟု ေျပာသူေျပာ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္သြားသည္။ က်ေနာ္ အိမ္၀ုိင္းစတိတ္ရွဳိး ပြဲေလးကုိ ၿငိမ္းသတ္ရန္ ေဟ့ ေဟ့ နင္တုိ႔နားေထာင္ ၀က္လည္းမသတ္နဲ႔ ၾကည္ေခါင္းလည္းမျဖတ္နဲ႔ ေရာဂါေၾကာက္တယ္၊ ငါက သားသတ္လြတ္သမား အသားမရွိရင္ ၾကက္ဟင္းခါးနဲ႔လည္း ၿပီးတယ္ဟု ဆူညံပူညံ ပြဲေလးကုိ သိမ္းလုိက္ရသည္ ။ ။

ဤမွ်သာ ေက်နပ္ေတာ္မူပါ

ခင္မင္ေလးစားမႈမ်ားျဖင့္
စုိင္းလင္းတုိင္း

ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိန္ႀကီးတုိ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး မုန္႔လုံးေရေပၚ သြားစားမည္ဟုဆုိသည္။ စိန္ႀကီးက ေအး ေအး အေတာ္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး ``ဒီေကာင္ပါလုိက္ေအာင္ ေခၚစမ္းပါ၊ ခုနားတင္ပဲ ငါက အဲ့ဒီအေၾကာင္းေျပာျပေနတာ သူကမလုိက္ခ်င္ဘူးဆုိၿပီး ျငင္းေနတာေလ`` ေမာင္ငယ္က က်ေနာ့္လက္ကုိဆြဲၿပီး အတင္းေခၚ၍ လုိက္ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္က ``ဘာလုိ႔သြားစားရမတုန္းကြ သူမ်ားက ငါတုိ႔ကုိ ဖိတ္ထားလုိ႔လား`` ဟုေမးေတာ့၊ စိန္ႀကီးက ``မင္းမသိပါဘူး စုိင္းရာ၊ လုိက္မွာသာလုိက္ခဲ့၊ စကားမမ်ားနဲ႔၊ မုန္႔လုံးေရေပၚဆုိတာ မေခၚမုန္႔လုိ႔ ေခၚတယ္မွတ္ထား၊ သူတုိ႔ေခၚေခၚမေခၚေခၚ ဖိတ္ဖိတ္မဖိတ္ဖိတ္ ၀င္စားလုိ႔ရတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ အကုန္သက္သာတယ္.. ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္.. ဟီး`` ဆုိၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေျပာလုိက္မွ က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ လမ္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေျပာသည့္အတုိင္းပါပဲ မုန္႔လုံးေရေပၚေလးေတြက ေပၚခ်င္တုိင္းေပၚလုိ႔ ေနရာမေရြး အိမ္မေရြး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ လုပ္စားၾကသည္၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာ မ်က္ႏွာက်က္ေတြေရာ ေတြ႔ေနရသည္။ စားမည့္လူေတြက တစ္ခါတရံ ေခ်ာကလက္ေလးေတြလုိ တန္းစီေစာင့္ေနသည္။ ဒီေနရာမွာ အစားပုပ္သည့္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔သည္ ဆိုးဆုံးေပါ့။ က်ေနာ္သည္ မုန္႔လုံးေရေပၚအတုိင္း မုန္႔လုံး က်က္က်က္ မက်က္က်က္ ေပၚသမွ်မုန္႔လုံးေလးေတြကုိ ဆယ္ယူစားေတာ့တာပဲ။ ပုိက္ဆာ ေနသည္မုိ႔ ခ်ိဳေနလွ်င္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ပလုံးပေထြ၀ါးစားေနခဲ့သည္၊ ၾကာလာေတာ့ မုန္႔ပုိင္ရွင္ေတြက အျမင္ကပ္ဟန္ တူပါသည္၊ ``စား စား စားထား၊ ဒီတစ္အုိး ကုန္ေအာင္စား`` ဆုိၿပီးေတာ့ မုန္႔လုံးေတြကုိ အုိးထဲ ေနာက္ထပ္ ထည့္ေပးလုိက္သည္။ က်ေနာ္ကပဲ အရင္ဆုံး သုံးလုံးေလာက္ ဆယ္ယူလာၿပီး စားလုိက္သည္၊ ``အားပါးပါး ပူ ပူ ပူတယ္၊ ေရ ေရ ေရေပးအုန္း``။ ေဟာဗ်ာ တစ္ေယာက္မွ က်ေနာ့္ကုိ ေရမေပးဘူး သူတုိ႔အားလုံးက က်ေနာ့္ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ဟားတုိက္ရည္ေနေတာ့သည္။ သူတုိ႔ထဲက ေကာင္မေလးေလး (၁၅ႏွစ္သားအရြယ္) တစ္ေယာက္ ေရတစ္ခြက္လွမ္းေပးလုိက္မွ ၀ူး… အပူ အစပ္ နည္းနည္းေလွ်ာ့သြားသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ငရုပ္သီးအရွိန္က မေျပေသးဘူး မငုိခ်င္ဘဲနဲ႔ မ်က္ရည္က် ေနသည္၊ စပ္လြန္းေန၍ ရွာကုိ အျပင္ထုတ္ထားလုိက္ရသည္၊ ဒီလုိဆုိ မေမာဘဲနဲ႔ ရွာတထုတ္ထုတ္ႏွင့္ ေခြးေတြကုိ သြားသတိရမိသည္။ အျဖစ္ကလည္း အဲ့ဒီလုိတူလြန္းေနသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ သိရေတာ့သည္ ေအာ္… လက္စသတ္ေတာ့ ဟုိ.. မုဆုိးမေလး မိ၀ုိင္းက ငရုပ္သီး ေလးငါး လုံးေလာက္ကုိ ခုိးထဲထားတာလုိ႔ ေမာင္ငယ္ဆုိသည့္ေကာင္က အခုမွလာေျပာျပသည္။
ဒီလုိႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သႀကၤန္ေပ်ာ္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု မနက္ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သည္။ ဟုိေကာင္က ေျပာသည္ ``ေဟ့… ကုိစုိင္း မင္းဘာယူမလဲ တုိ႔ခ်ိဳးတဲ့ ဖလားခြက္ ဒါမွမဟုတ္ သံပုံးအေသးတစ္ပုံးရွိတယ္ အဲ့ဒါယူမလား၊ ငစိန္က ေျပာသည္ ``ေဟ့ ေဟ့ သူ႔ကုိ ပလက္စတစ္ တစ္အိတ္သာ လမ္းႀကံဳရင္ ၀ယ္ေပးလုိက္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္က ``ေဟ့ေကာင္.. ပလက္စတစ္က ဘယ္လုိပက္မွာလဲဟ၊ ပလက္စတစ္ႀကီးနဲ႔ဆုိ မ်က္ႏွာငယ္လြန္း တယ္ကြာ ငါသြားေတာ့ဘူးဟု က်ေနာ္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားအျပဳ ဟုိေကာင္က ``ဟာ ေဟ့ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ စိတ္အားမငယ္ပါနဲ႔ ငစုိင္းရာ၊ ဟုိေကာင္ ငစိန္က အဲ့ဒီလုိပဲ သူမ်ားကုိ အားမနာပါးမနာ ေျပာင္တတ္တယ္၊ လာ လာ ျပန္လာခဲ့ ဒီမွာ ကားက အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေန႔ ငါ့တုိ႔ ဦးပိန္တံတားဘက္နဲ႔ က်ဳံးႀကီးဘက္လွည့္မယ္၊ ေနာက္ေန႔က်မွ က်န္တဲ့ေနရာေတြကုိ လွည့္မယ္။ စကုိင္းဘက္သုိ႔လည္း လွည့္အုန္းမည္ဟု သူကေျပာသည္။ က်ေနာ္သည္ သြားမည့္ကားကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ လုိင္းေျပးဆြဲေနသည့္ ဟြန္ဒါဆုိလား ဟန္ဒါဆုိလား အ့ဲဒီကားမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္၊ အေပၚကအမုိးကုိျဖဳတ္ၿပီး ဆင္သင့္သႀကၤန္ကဲရန္ မာန္မူေနသည့္ဟန္။ ဂ်က္ႀကီးကေျပာသည္ ``ကုိစုိင္း သံပုံးနဲ႔ ဖလားခြက္ ႀကိဳက္တာေရြး သြားေတာ့မယ္``။ ေအးေအး သံပုံးယူမယ္၊ လာၿပီ လာၿပီ။ အေမေလးေနာ္ နင္တို႔က ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ငါ့မွာျဖင့္ ဘာလုပ္ရ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ ရွဳပ္ယွက္ကုိခတ္ေနတာပဲ။
ကားေပၚေရာက္မွ က်ေနာ္တစ္ခု သတိရလုိက္သည္၊ ``ဟ..ေဟ့ေကာင္ေတြ ခဏ`` ဆုိၿပီး ျပန္ခုန္ဆင္း လိုက္သည္။ က်ေနာ္က ``ခဏေလးေနာ္ ငါတစ္ခုေမ့ေနလုိ႔``၊ သူတုိ႔ခင္ဗ်ား ပြစိပြစိ ဆူညံပူညံႏွင့္ တီးတုိးေျပာေနၾကသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေမ့ေနသည့္ ပစၥည္းက အေရးႀကီးဆုံး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အိမ္ထဲေျပး၀င္လုိက္သည္။ အေဒၚႀကီးက ``ေဟ့ ေဟ့ နင္မသြားဘူးလား ဘာျဖစ္လုိ႔၊ ဘာေတြေမ့က်န္ေနလဲ`` ဟုေမးသည္။ အေလာတႀကီး အေရးေပၚမုိ႔ အေဒၚႀကီး ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖမေနေတာ့ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ ေရျပြက္ေလးကုိ ဆြဲယူၿပီး ကားဆီသုိ႔ အေမာတေကာ ေျပးလာခဲ့သည္။ ဟုိေကာင္ေတြ က်ေနာ့္ကုိ တအံ့တၾသႀကီးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္၊ သူတုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေနရာက က်ေနာ္မ်က္ႏွာကုိမဟုတ္ လက္ကုိၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္ကားေပၚ ေရာက္ေနၿပီ၊ ကားဆရာေရ ရၿပီေမာင္းေတာ့ဟု တစ္ေယာက္မွ် မေအာ္ေသး၊ က်ေနာ္က ``ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္ေနလဲ ငါေရာက္ၿပီေလ သြားေတာ့ေလ``ဟု က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ အထဲကတစ္ေယာက္ ေမးလုိက္သည္ ``အဲ့ဒါ ဘာႀကီးလဲ လူရုိက္ဖုိ႔ ၀ါးလုံးလား``၊ အာ.. ဘယ္က လူရုိက္ဖုိ႔ ၀ါးလုံးျဖစ္ရမွာလဲ လူေတြကုိ ေရပက္ဖုိ႔ေဟ့ ေရပက္ဖုိ႔ သိၿပီလား၊ ေတာမွာကတည္းက က်က်နနကုိ လုပ္ထားတာ၊ အဲ့ဒါ ၀ါးလုံးေရျပြက္လုိ႔ ေခၚတယ္ဟု က်ေနာ္ေျဖလုိက္သည္။ သူတုိ႔က ``ေအာ္… ၀ါးလုံးေရျပြက္တဲ့လား မေသေသးလုိ႔ ျမင္ဖူးသြားတယ္ တဲ့``။
က်ေနာ္သည္ မေျပာမဆုိႏွင့္ ၀ါးလုံးေရျပြက္ကုိ ပုံးထဲကေရကုိ စုပ္ယူလုိက္ၿပီး ကုိ႔ယုိ႔ကားယားႀကီးႏွင့္ ပြဲမစရေသးခင္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၿပီး ကေနသည့္ အာႏုိးဆုိတဲ့ေကာင္ကုိ လွမ္းပက္ထဲလုိက္သည္။ ဟုိေကာင္ခမ်ား ေအာင္ေမေလးကုိ မည္သြားေအာင္ ေအာ္လုိက္ရသည္.. သူကေအာ္ေျပာသည္ ခင္ဗ်ားေရျပြက္ႀကီးက ပ်င္းသဟ၊ အေညာင္းကုိ ေျပသြားတယ္ဟု ဆြလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္က ထပ္ပက္ရန္ ခ်ိန္လုိက္ေတာ့မွ အာႏုိးႀကီးလန္႔သြားၿပီး ``ဟဟ.. ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ပါေတာ့၊ ငါက ေယာက်ားဟ၊ မင္းပက္ရမွာက မိန္းကေလးဟု လက္တကာကာႏွင့္ ေျပာသည္။ အာႏုိးဟုသာ နာမည္ရသည္၊ လူက ေလတုိက္လွ်င္ လဲမယ့္ပုံ။ စိန္ႀကီးက က်ေနာ့္၀ါးလုံးေရျပြက္ကုိ သေဘာက် ဟန္တူသည္၊ သူ ခဏ ခဏ က်ေနာ့္ကို တီးတုိးေျပာသည္ ေရာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖလားခြက္ႏွင့္ ခဏေလာက္ လွဲကုိင္မလားဟု တစ္လမ္းလုံး ေျပာ၍ေနေတာ့သည္။ က်ေနာ္က ေနာက္ေန႔ ေပးကုိင္မည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ကုိင္မည္ဟု ေျပာလုိက္မွ ဒီေကာင္ႀကီး ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔ႏွင့္ လုိက္မသြားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ အရင္ေန႔က တစ္ေနကုန္ ေရစုိၿပီး အေအးပတ္လုိ႔ ဖ်ားပါေလေရာ့လား၊ ဖ်ားမယ္ဆုိလည္း ဆုိေလာက္ေပသည္၊ ေနပူပူႀကီးထဲမွာ ေရစုိလုိက္၊ ခဏၾကာေတာ့ အ၀တ္ေတြက ေျခာက္သြားလုိက္၊ အ၀တ္အစားေျခာက္ၿပီး ႏွစ္မိနစ္ေတာင္ ၾကာမည္မထင္ ဟုိက ပက္လုိက္ ဒီဘက္ေဘးက ပက္လုိက္၊ အ၀တ္ျပန္စုိရႊဲသြားေလေရာ။ လူႀကဲတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ေတြေျခာက္သြားလုိက္၊ စုိလုိက္ ေျခာက္လုိက္၊ ေျခာက္လုိက္ ျပန္စုိလုိက္နဲ႔ လူက ပန္းပဲဖုိထဲက သံေခ်ာင္းတစ္ခုနဲ႔ ခြ်တ္ခြ်တ္ကုိ သြားတူေနေတာ့သည္။ အ၀တ္အစားေတြ ေျခာက္သြားၿပီဆုိ ေခြ်းကုိပ်ံေနသည္။ ေရရႊဲေနသည့္အခ်ိန္ဆုိ တစ္ကုိယ္လုံး တုန္ေနေအာင္ကုိ ခ်မ္းသည္၊ သြားခ်င္း ခလုတ္တုိက္သည့္သံကုိ ဒက္ ဒက္ ဒက္နဲ႔ပင္ ၾကားေနရသည္။ ဟုိတစ္ေန႔ ကားဂိတ္က ကားစပါယ္ယာကုိ သြားသတိရသည္၊ ပဲျပဳတ္စားသည့္ သူ႔ပါးစပ္ႀကီးကုိက မန္တလာေျမ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နိမိတ္ဖတ္လုိက္တာကုိး။
သူငယ္ခ်င္းေတြက လာေမးၾကသည္၊ ``လုံး၀ကုိ မသြားႏုိင္ေတာ့တာလား.. တဲ့``။ က်ေနာ္က ``ဘယ့္ႏွယ္ မသြားႏုိင္ရမွာလဲ၊ အဖ်ားေၾကာင့္ အဖ်ားေၾကာင့္ေဟ့ မင္းတုိ႔ႏွယ္ ငါ့မ်ား ေျခက်ိဳးႀကီးပုံစံနဲ႔ လာေမးရက္တယ္``ဟု ေျပာခ်လုိက္သည္။ ငါလုိက္ေတာ့ဘူးကြာ မင္းတုိ႔သာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အာသာသႀကၤန္ႀကီးကုိ ဆင္ႏြဲလုိက္ေတာ့ေဟ့။ ငစိန္က ``ေဟ့ေကာင္စုိင္း`` ဟုရုတ္တရက္ေခၚသည္။ ေအာင္မေလး ေဟ့ေကာင္စုိင္းတဲ့ က်ေနာ္ျဖင့္ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ တိရိစၧာန္ေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္ပလား ထင္ေယာင္ထင္မွားပဲ။ ``ေဟ့ေကာင္ စိန္ႀကီး မင့္ေခၚသံႀကီးက ၾကက္သေရ မရွိလုိက္တာ စုိင္းဆုိစုိင္း၊ ငစုိင္းဆုိလည္း ငစုိင္း၊ ကုိစုိင္းဆုိလည္း ကုိစုိင္းေပါ့ကြ``ဟု က်ေနာ္ေငါက္ပစ္လုိက္ေတာ့ သူက ေအးပါ ေအးပါ အဟီး ေခါင္းေပါင္းႀကီးေရ တဲ့။ က်ေနာ္က ဘာတုန္း ေခၚၿပီးေတာ့ ဘာမွလဲမေျပာဘူး၊ သူက အဟဲ… ဟုိ ဟုိ.. ဟုိေလ၊ က်ေနာ္က ``ဟုိဟုိ ဟုိးဟုိးနဲ႔ ဘာတုန္းဟ ငါနားလည္ဘူးကြ ဟေကာင္ရ``၊ ဘာလဲ ေဗဒင္ေမးမလုိ႔လား၊ ငါေဗဒင္ေဟာတတ္ဘူး။ သူက ``အာ… မင္းကလည္း ဘယ္ကေဗဒင္ေမးရမွာတုန္း ငွါးမလုိ႔ ငွါးမလုိ႔ဟ။ က်ေနာ္က ``ဘာငါးတာလဲ၊ မင္းငါးသြားမွ်ားမလုိ႔လား၊ အဟင္း… ငါးသြားမွ်ားမွာကုိမ်ား ငါ့လာေျပာ ေနေသး၊ ငါက နင့္ေယာကၡထီးႀကီးမုိ႔လားဟု ေျပာေတာ့ သူက “ဟာ… ေဟ့ေကာင္ စုိင္းႀကီး ေတာ္… ေတာ္.. ေတာ္ေတာ့ ရပ္ေတာ္မူပါေတာ့ ဆရာေရ မင့္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း မေတာ္ခ်င္ဘူး၊ မင္းရဲ့ ၀ါးလုံးေရျပြက္ကုိ ငွါးမလုိ႔ကြ၊ အေရးထဲ ငွနဲ႔င ကုိမကြဲဘူး”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ လက္စသတ္ေတာ့ စိန္ႀကီးက က်ေနာ့္၀ါးလုံးေရျပြက္ကုိ သေဘာက်ေနသည္။ က်ေနာ္က ``ဘယ္နဲ႔လဲ… မင္း ငါ့၀ါးလုံး ေရျပြက္ကုိ ခုိက္သြားၿပီ မဟုတ္လား စိန္းႀကီး၊ ေတြ႔တယ္မုိ႔လား မေန႔က ဟုိေကာင္မေလးေတြကုိ ငါ့၀ါးလုံးေရျပြက္နဲ႔ အေ၀းႀကီးကေန လွမ္းပစ္ဘာ ယွက္ခနဲ ယွက္ခနဲပဲ``ဟု ခပ္ၾကြားၾကြားျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။ သူက ``ဟ.. မင္းဆုိ တဲ့ေကာင္ တယ္စကားမ်ားတာပဲ ဗမာသာဆုိလွ်င္ေတာ့ အေတာ့္ကုိ နားၿငီးမယ့္ ေကာင္ပဲ၊ ဒီထဲ စကားက မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ဇြတ္ေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ ယွက္ခနဲ ယွက္ခနဲမဟုတ္ဘူးဟ၊ ရွပ္ခနဲ ရွပ္ခနဲပါ ဟေကာင္ရ၊ ဗမာစကားပီေအာင္ ေလ့က်င့္အုန္း``ဟု ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ေအးပါ ေအးပါ ဒါေပမယ့္ ယွက္ခနဲျဖစ္ျဖစ္ ရွပ္ခနဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ်င္းခနဲျဖစ္ျဖစ္ နားလည္ရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ သူက ``ေအးေအး ၿပီးတယ္ ၿပီးတယ္ ၀ါးလုံးေရျပြက္ေပးမလား မေပးဘူးလား ဒါပဲေျပာ၊ ဟုိမွာ ဟုိေကာင္ေတြ ေစာင့္ေနတယ္ သြားေတာ့မယ္ဟုေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္က ေအးေအး ယူ ယူ၊ ေပးတယ္ ေပးတယ္၊ ငါ့၀ါးလုံးေရျပြက္နဲ႔ ဒီႏွစ္အာသာသႀကၤန္ႀကီးမွာ မင္းတုိ႔ရဲ့ ရမက္ႀကီးေတြကုိ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ေဆးခဲ့လုိက္ေနာ္၊ သြား သြားဟုက်ေနာ္က မေက်မခ်မ္းျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။
စိန္ႀကီးက မၾကားတၾကားႏွင့္ လွမ္းေျပာလုိက္သည္မွာ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ အာသာတႀကၤန္တဲ့ ဟားဟားဟား ဖ်ားေနလုိ႔ နားၿငီးသက္သာတယ္ ေနမ်ားေကာင္း လုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ေဟ့ရွမ္းႀကီး သြားၿပီေဟ့။ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ဘုိင္းဘုိင္ အတာသႀကၤန္ မဟုတ္တဲ့ အာသာသႀကၤန္ႀကီးကုိ ခင္ဗ်ား ၀ါးလုံးေရျပြက္ႀကီးနဲ႔ သြားေရာက္ ဆင္ႏြဲပါေတာ့မယ္၊ ေနခဲ့ေတာ့ အာသာႀကီးကုိ အျပည့္အ၀ မျဖည့္ႏုိင္တဲ့ အာသာသႀကၤန္ ေကာင္ႀကီးေရ တဲ့ေလ``။


ဤမွ်သာ

မွတ္ခ်က္။။
အဟုတ္မမွတ္လုိက္ပါနဲ႔ သူမ်ားေျပာလုိ႔ ဒီလုိေရးလုိက္ပါသည္။ း)

ခ်စ္ခင္ ခင္မင္ ၾကင္နာမႈမ်ားျဖင့္

က်ေနာ္သည္ ေဆြးရ လြမ္းရမွာကုိ ေၾကာက္လန္႔မိေပမယ့္ လြမ္းေပ့ ေဆြးပါေပ့ဆုိသည့္ သီခ်င္းေလးေတြကုိပဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနသည္။ အဲ့ဒီ က်ေနာ္ခင္မင္ရသည့္ အစ္မက တကယ့္ကုိ သေဘာထား ျပည့္စုံသည္ဟုထင္သည္။ လူခ်င္းမေတြ႔ရေပမယ့္ စခင္မင္သည့္ေန႔က စ၍ သူမကုိ သံေယာဇဥ္ တြယ္မိေနသည္။ သံေယာဇဥ္ တြယ္မိတယ္ဆုိသည္မွာ အထင္မလြဲလုိက္ပါနဲ႔ တကယ့္ကုိ ေမာင္ႏွမအရင္းလုိ ခင္မင္ခ်စ္ခင္မိ ေနတာပါ။ သူမနဲ႔သာ အျပင္ဘက္မွာ ဆုံေတြ႔လုိက္လုိ႔ကေတာ့ ဆုိးဆုိးႏြဲ႔ႏြဲ႔ႀကီးႏွင့္ ကေလးေပါက္စေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ဆုိးႏြဲ႔ပစ္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဆုိးႏြဲ႔သည္ဆုိသည္မွာ မုန္႔ဖုိးေတာင္းမည္ ဟုိဟင္းမ်ိဳးစားခ်င္သည္ သည္ဟင္းမ်ိဳးစားခ်င္သည္ လုပ္ေကြ်း ခ်က္ေကြ်း ၀ယ္ေကြ်းစသည့္တုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ လူႀကီးျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အဲ့ဒီလုိမ်ိဳး ဆုိးသည္ ဆုိတာသည္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေပါ့ဗ်ာ။ အၿမဲတမ္း ဆုိးေနသည္ ဆုိလွ်င္လည္း သူမက ဘယ္ခံႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ လူမေျပာႏွင့္ သေဘာေကာင္းပါတယ္ဆုိသည့္ ခ်စ္ေတာ္အေမြးဖြား ေၾကာင္ေလးလည္း ဒီလူတကယ့္ကုိ မ်က္စိေနာက္သည္ဆုိၿပီး လက္သည္းထုတ္ၿပီး ကုတ္ခစ္ပစ္ေသခ်ာသည္။

ဟုိတစ္ေန႔ က်ေနာ္သည္ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိမ္ကေခြးေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ေဆာ့ေနခဲ့သည္။ အေဆာ့သန္ပါသည္ဆုိသည့္ ေခြးေလးေတာင္မွ က်ေနာ့္ကုိ အရွဳံးေပးခဲ့ရသည္။ ဒီလုိပါ… က်ေနာ္သည္ ကုလားထုိင္ေလးတစ္လုံးကုိ ဆြဲယူၿပီး အျပင္ဘက္မွာ စာတစ္ပုိဒ္ႏွစ္ပုိဒ္ ဖတ္မည္ဟုႀကံသည္။ ေဟာဗ်ာ… တံခါးေပါက္၀ ေရာက္ရုံသာရွိေသးသည္ ေခြးေလးက က်ေနာ့္ကုိ သူႏွင့္ေဆာ့ဖုိ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ အစကေတာ့ ေဆာ့ဖုိ႔စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး ေနာက္ေတာ့ ေခြးေလးကုိျမင္တာနဲ႔ပဲ ေဆာ့ခ်င္စိတ္က ေပၚေပၚလာသည္။ က်ေနာ္က ကဲ့ကဲ့ မထူးေတာ့ပါဘူး မင္းက ဒီေလာက္ေဆာ့ခ်င္သပ ဆုိလွ်င္လည္း လာလုိက္ေလေရာ့ ဆုိၿပီး ကုလားထုိင္ေရာ စာအုပ္ပါ ခဏအသာထားၿပီး လာေလေရာ႔ဆုိၿပီး သူ႔ဆီကုိ က်ေနာ္ေျပးသြားသည္။ ေခြးေလးက အနားကပ္မခံ အိမ္ကုိ ပတ္ေျပးေလပါေရာ က်ေနာ္လည္း လုိက္ဖမ္းသည္။ ေခြးေလးက အဖမ္းမခံ ဘယ္ညွာလွည့္ၿပီး အိမ္ပတ္ေျပးေနသည္။

က်ေနာ္ ခဏရပ္လုိက္ၿပီး စဥ္းစားသည္။ ဒုိင္းခဏခနဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္ “ငါက မင္းထက္ ထမင္းပုိစားႏုိင္တယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းက ထမင္းနည္းနည္းေလးစားၿပီး ဘယ္ေလာက္ေျပးႏုိင္မွာတဲ့လဲ” ဟုအေတြးေပါက္သြားၿပီး က်ေနာ္သည္ မရမက လုိက္ဖမ္းသည္။ အိမ္ကုိ သုံးေလးေခါက္ေလာက္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပတ္ေျပးလုိက္သည့္ အခါမွာ ေခြးေလးက ေမာလာဟန္တူသည္။ ေခြးေလးက ဆက္မေျပးေတာ့ပဲ အဖမ္းလုိက္ေတာ့သည္။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ လက္တစ္ဖက္က ဖမ္းထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးေနရာစုံ ေလွ်ာက္ကလိထုိးလုိက္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ေခြးေလးက ေဆာ့ခ်င္စိတ္ ေျပသြားသည္ဟုထင္သည္ ေ၀ါက္ခနဲ အသံေလးထြက္ၿပီး အတင္းရုံးထြက္သြားလုိက္သည္။ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းျမင္သည္ဆုိလွ်င္ပဲ ထြက္ေျပးဟန္ျပင္ေနသည္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလည္ေရာက္လာသည္၊ ၿပီးေတာ့ သူက အစမရွိအဆုံးမရွိနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ႀကီး မင္းခ်စ္ေတာ္ေလး မေတြ႔ရပါလား။ ဧကႏၱ သူ႔ကုိ ထမင္းမေကြ်းႏုိင္လုိ႔ ထြက္ေျပးသြားတယ္ထင္တယ္။ ဟာ..မင္းကလဲ ဘယ္က ထမင္းမေကြ်းႏုိင္ရမွာလဲ၊ ဟုိတစ္ေန႔က ငါအေဆာ့လြန္သြားလုိ႔ ငါ့ကုိလန္႔လန္႔ေနတာ ဒီေန႔အထိပဲ ေမေမမရွိရင္ သူအိမ္မွာ မေနရဲေတာ့ဘူး ဟုိအုိက္ယြမ္းတုိ႔အိမ္ကုိပဲ သြားသြားေနေနတာ ေခၚလဲမလာဘူး ဟုက်ေနာ္ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက မင့္ႏွယ္ ေတာ္ေတာ့္ကုိ အေဆာ့သန္တဲ့ေကာင္ပဲ ေခြးမေျပာနဲ႔ ငါေတာင္မွ လန္႔ေနရတာဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္က ေဟ့ေဟ့ ေဟ့ေကာင္ ငါက ဘာမုိ႔လုိ႔ မင္းက လန္႔ေနတာလဲဟု ေမးေတာ့ သူက ဟ…လန္႔တာေပါ့ တစ္ခါတစ္ေလ မင္းက ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ ေမ်ာက္ထက္ဆုိးတယ္ ေျခလက္ေဆာ့ရုံမကဘူး ပါးစပ္ပါေဆာ့တယ္၊ မင္းမသိဘူးလား ဟုိတစ္ေန႔ မင္းပါးစပ္ ေဆာ့လုိက္လုိ႔ ငါ့ေကာင္မေလးေတာင္ ငါ့ကုိ အထင္လြဲသလုိလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟာ… ဟုတ္လား၊ အဲ့ဒီေန႔က ငါဘာေျပာလုိက္ လုိ႔လဲ ဘယ္ေန႔လဲကြဟု သိသိႏွင့္ က်ေနာ္ရစ္လုိက္သည္။ သူက ဟုိတစ္ေန႔က မဂၤလာေဆာင္ပြဲမွာေလကြာ ငါ့ေကာင္မေလး ေရွ႕မွာ မင္းက ေဟ့ေကာင္ မင္းမျပန္ေသးဘူးလား ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္ေနာ္လုိ႔ မင္းေျပာလုိက္တာေလကြာ အဲ့ဒါ နစ္ကုိကတည္းက ငါ့ကုိသိပ္မယုံ စိတ္မခ်တဲ့ ငါ့ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ဆုိလွ်င္ နင့္ရည္းစား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲေပါ့၊ နင့္ကုိ ငါမယုံဘူး ဘာညာ ဘာညာေျပာၿပီး ငါ့ကုိအဆက္အသြယ္ျဖတ္ ထားတာ ကံေကာင္းလုိ႔ ဒီေန႔ သူေစ်းအျပန္ လမ္းခြမွာဆုံၿပီး သူ႔ကုိမနည္း ယုံၾကည္လာေအာင္ ေျပာျပ ရွင္းျပ ရင္ဖြင့္ခဲ့ရတယ္။ မင္းအေဆာ့ နည္းနည္းေလွ်ာ့သင့္တယ္၊ ေျခေဆာ့ လက္ေဆာ့က သိပ္အေရးမႀကီးဘူး ဒါေပမယ့္ နင့္ပါးစပ္ႀကီးေဆာ့ေနတာကုိ လန္႔လန္႔ေနရတာဟု ဆုိသည္။ ငါဆုိ မင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလုိ႔သာ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ေတြ႔တုိင္းေတြ႔တုိင္း ႏွားအုံႀကီးကုိ ဖ်န္းခနဲ ဖ်န္းခနဲ ရုိက္ပစ္ခ်င္တာတဲ့။ ေအာင္မေလး…ေလး… ေတာ္ပါၿပီ ေက်ာ္ပါၿပီ ေျခလည္းမေဆာ့ေတာ့ဘူး လက္လည္းမကလိေတာ့ဘူး၊ ပါးစပ္လည္း မဟရေအာင္ ပီေကကုိ ေလးငါးလုံးေလာက္ တခါတည္းငုံထားမည္။ ဆုိလိုတာက အၿမဲတမ္းဆုိးႏြဲ႔ေနလွ်င္ မိဘေတာင္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။

အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ကုိယ္မွားခဲ့တာကုိ သိေနေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ကုိ ဘာညာဆင္ေျခမေပးေတာ့ပဲ ဟ..ေဟ့ေကာင္ မင္းအေတာ္ကံေကာင္းတယ္ သိလားဟု က်ေနာ္စကားလြဲလုိက္သည္။ သူက ဘာလဲဟ မင္းဟာ အစမရွိအဆုံးမရွိ။ က်ေနာ္က မင္းမသိပါဘူး မင္းအေတာ့္ကုိ ကံေကာင္းတယ္ ငါ မေန႔က ၀ယ္ထားတဲ့ ဘီယာႏွစ္လုံး က်န္ေနေသးတယ္ကြ၊ င့ါကုတင္ေအာင္မွာေလ လွမ္းယူလုိက္၊ အင္း… ေျပာရအုန္းမယ္ မင္းမုိ႔လုိ႔ ငါတုိက္တာဟု က်ေနာ္ေျပာသည္။ သူက ဟာ… ေတာ္ေတာ္ကုိ ရွာရွည္တဲ့ေကာင္ပဲ ငါ့မတုိက္ရင္ မင္းဘယ္သူ႔ကုိ တုိက္မွာတဲ့လဲ၊ အေရးထဲ ဆရာႀကီး စတုိင္ဖမ္းေနေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဘီယာတစ္လုံးစီထုိင္ေသာက္ တုိလီမုိလီေျပာရင္း က်ေနာ္က ေစာေစာက ထည့္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကုိ ဖြင့္လုိက္ၿပီး… ဟူး… လြမ္းတယ္ကြာ ငါ့ေကာင္ရာဟု က်ေနာ္ၿငီးျငဴလုိက္ေတာ့ သူက ေအာင္မာ.. မင္းက ခံစားတတ္တဲ့ ရင္ဘတ္ရွိရဲ့လား တဲ့။ က်ေနာ္က ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္ ငါ့မွာ ခံစားခြက္ေတြ သိမ္းထားႏုိင္တဲ့ ရင္ဘတ္အႀကီးႀကီးပဲ၊ အင္ဂ်ီခြ်တ္ျပရမလားဟု ေျပာလုိက္သည္။ သူက ဟာ… ေနေန မခြ်တ္နဲ႔ မခြ်တ္နဲ႔ မင့္ရင္ဘတ္ႀကီး မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး၊ ၀ဲေခ်ာက္ရာေတြႀကီးနဲ႔ တဲ့ေလ။

အဲ့ဒါနဲ႔ သူက က်ေနာ္ကုိ ဆက္ေမးသည္၊ မင္းက အေတာ့္ကုိ လြမ္းတတ္ေနပါလား သူငယ္ခ်င္းရ၊ မင္းမွာ ခ်စ္သူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ၊ ငါ မင္းကုိ ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ခါတစ္ေလ မင္းက တကယ့္ကုိ ရင့္က်က္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ပဲကြ၊ ဘယ္ေကာင္မေလးကုိမွ ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာတာ မေတြ႔မိေသးဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မင္းကုိ ငါအားက်မိတယ္ကြာ။ ဟ..ဟ.. ေဟ့ေကာင္ ေျမွာက္မေနနဲ႔ တုိက္စရာ ဘီယာလည္းမရွိေတာ့ ဘူး၊ ေရေအးပဲက်န္ ေတာ့တယ္။ ဒီမွာ ငါ့ေကာင္ မင္း ငါ့ကုိ အားက်မေနနဲ႔ေဟ့၊ ငါအဲဒီလုိေနေနတာ ငါ့ကုိ ဘယ္ေကာင္မေလးမွ မႀကိဳက္လုိ႔ သိၿပီလား။ ဟုိ.တစ္ေန႔ မႏြမ္းယဥ္ကုိ ရည္းစားစကားလုိက္ေျပာတာ ငါ ဘာသြားေျပာမိ လုိက္ေလေတာ့မသိဘူး ပါးႏွစ္ျခမ္းစလုံး အရုိက္ခံလုိက္ရတယ္၊ ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲပဲ၊ စပ္လုိက္တာ ငါ့ေကာင္ရာ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အေဖ့ကုိ ေျပာၿပီး ရြာေရႊ႕ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚေပၚလာတယ္ ရွက္လြန္းလုိ႔။ ဒီေတာ့ ဟုိေကာင္က ဘာေျပာလုိက္တယ္မွတ္လုိ႔ “ေအး ေအး မင္းတုိ႔အိမ္ေရႊ႕ခ်င္ေရႊ႕ ၊ ရြာကုိေတာ့ မေရႊ႕ နဲ႔ ဒီရြာမွာ ငါ့ေကာင္မေလးရွိေသးတယ္ တဲ့ေလ”။ ။

ဤမွ်သာ။ ။

ေလးစားစြာျဖင့္
စုိင္းလင္းတုိင္း

သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ေတာသားပီပီ ရြာမွာေနသကဲ့သုိ႔ ေနရုိးေနစဥ္အတုိင္း ေနတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွာလည္း ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ ေနေနတတ္သည္။ ေတာသားတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေတာကလာေပမယ့္ အထင္သြားမေသးလုိက္ေလနဲ႔ စတုိင္က ၿမိဳ႕သားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းေနေအာင္ ေနတတ္ထုိင္တတ္သည္၊ ဤေနရာ၌ က်ေနာ္၏ စတုိင္ က်ေနာ္၏ ျပဳမႈေနထုိင္တတ္သည္ကုိသာ ရည္ရြယ္ပါသည္ဟု ႀကိဳတင္ေျပာပါရေစ၊ ေတာ္ၾကာ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲ့ဒီေလာက္ သိကၡာခ်ရတာလားဆုိၿပီး ၀ုိင္းလာကာမွျဖင့္ ခက္ေပေရာ့မည္၊ ေျပးစရာေျမမရွိဘူး။

ဒီလုိႏွင့္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္အစ္မက မေျပာမေနႏုိင္ေတာ့ပဲ “ေဟ့ ႕ ႕ အုိက္ေနာင့္ (အုိက္ေနာင့္ ဆုိတာ ဗမာလုိ ေမာင္ေလးေပါ့) နင္ကေတာ့ေနာ္ အိမ္ထဲ ေနမပူ မုိးမရြာ ေဆာင္းတြင္းလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ နင့္ေခါင္းေပါင္းႀကီး ခြ်တ္ထားစမ္းပါ၊ မ်က္စိကုိ အေတာ္အျမင္ကပ္လာၿပီေနာ္၊ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ ၿမိဳ႕သားလုိေနေပါ့ေဟ့၊ ဒီရုပ္ႀကီးနဲ႔ ငါ့မိတ္ေဆြေတြ လာလည္လုိ႔ ေတြ႔သြားရင္ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ” ဟုေျပာလုိက္သည္။ သူမစိတ္ဆုိး၍ ေျပာေနသည္ မဟုတ္မွန္းေတာ့ သိသာသည္၊ အားမလုိ အားမရတဲ့ ပုံစံနဲ႔ေျပာတာပါ၊ ဒါကုိ ကြ်ႏု္ပ္နားလည္သည္။ ဘယ္သူမဆုိ ကုိယ့္နဲ႔ေမာင္ႏွမလုိ ရင္းႏွီးသည့္သူမွန္သမွ် ကုိယ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္သူကုိ စုပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ မျမင္ခ်င္ မေတြ႔ခ်င္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ စမတ္က်က်နဲ႔ဘဲ ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။ အခုေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္သည္ စုပ္ျပတ္တသတ္ႏွင့္မုိ႔ သူမေျပာတာ လြန္မယ္မထင္။

ၿပီးေတာ့ သူမသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ေခါင္းေပါင္းကုိ အတင္းဇြတ္ဆြဲ ခြ်တ္ခ်လုိက္ၿပီး၊ “သြားသြား ခုခ်က္ခ်င္း ေရသြားခ်ိဳးလုိက္၊ ၿပီးရင္ ဒီကုိျပန္လာခဲ့ ၾကားလား ငါေျပာတာ”ဟု သူမေျပာသည္။ ကြ်ႏု္ပ္က ဟုတ္ဟုတ္ ဆုိၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းသုိ႔ တန္းေျပးသြားသည္။ အစ္မက မၾကားတၾကားႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္ ေဟ့ ေဟ့ ေကာင္းေကာင္းသြား မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေခ်ာ္လဲေနအုန္းမယ္၊ အိမ္က ေမြးစားေခြး ငနီေလးလုိပဲ အေျပးကုိသန္လြန္းတယ္။ ေအာင္မေလး… ေနရင္းထုိင္ရင္း လူစင္စစ္ကေန အစ္မ၏ ေမြးစားေခြးေလး ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ အင္း…ေလ… ေမြးစားေခြးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြစားသည့္ေခြးပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မဆီမွာ ေနရတာစိတ္ခ်မ္းသာသည္။ အစ္မ အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ အစ္မအရင္းထက္ သူကပုိလုိ႔ေတာင္ ကြ်ႏု္ပ္ကုိ ခ်စ္ေသးသည္၊ က်ေနာ့္ကုိ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ သေဘာထားသည္။ အိမ္က အစ္မအရင္းကေတာ့ အျမင္မေတာ္လွ်င္ ႏွားအုံျဖတ္ရုိက္တတ္သည္။

က်ေနာ္သည္ ေရခ်ိဳးၿပီး အစ္မဆီ ျပန္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမက ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ စြပ္အင္းဂ်ီႏွစ္ထည္ ယူလာၿပီး ၀တ္ခုိင္းသည္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္တူေလး ႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနသည္၊ အစ္မ၏ ရင္ေသြးေလးေတြေပါ့။ အစ္မႀကီး၏ ေယာက်ားကေတာ့ ေအးသည္၊ ဘာမွမေျပာ က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ရင္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရယ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ အ၀တ္အစား၀တ္ၿပီး အစ္ကုိ႔ကုိ “ကုိႀကီး ဘယ္ႏွယ့္လဲ က်ေနာ္ရဲ့ ေတာသားစတုိင္ ေပါက္ေသးလား ဟုလွမ္းေမးသည္” မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးဗ်ာ ဒီေလာက္ေအးသည့္ လူတစ္ေယာက္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရယ္ၿပီး ေျပာခ်လုိက္တာ “ညီေလးရာ နင့္ပုံက ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း သူေတာင္းစားေလးရုပ္က မေပ်ာက္ဘူး” ရွင္မေရ ၾကည့္ျပင္ေပး လုိက္ပါအုန္း နင့္ေမာင္ကုိ၊ ငါ့အျမင္ထဲမွာေတာ့ ဟုိ…. ေျမာင္းၾကားထဲ ကန္ခ်ခံရၿပီး ျပန္တက္လာတဲ့ ဟာနဲ႔တူေနတယ္ ဟူ၍….။


ေလးစားစြာျဖင့္
စိုင္းလင္းတုိင္း

ဟုိမေန႔က ခ်စ္ေတာ္ေၾကာင္ျဖဴမေလး အျဖစ္ေျပာရလွ်င္ အားလည္းအားနာမိပါရဲ့၊ မေျပာလွ်င္လည္း က်ေနာ္အျဖစ္နဲ႔ကုိက ဆင္တူလြန္းေနသည္။ ေၾကာင္မေလးခမ်ား လူ႔စကား မေျပာတတ္၍သာ လူစကားသာေျဂာမ်ား ေျဂာတတ္လွ်င္ က်ေနာ့္ကုိ ရစရာမရွိေအာင္ အျပစ္ဆုိမွာေသခ်ာသည္။
ဒီလုိခင္ဗ်ာ… က်ေနာ္က ပုိက္ဆာဆာနဲ႔ ငပိေက်ာ္ေလး ခ်က္စားခဲ့သည္။ ငရုပ္သီးေလး စပ္စပ္ေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ပုိက္ဆာလြန္းလုိ႔ လက္ကတုန္ရင္ေနသည္။ ထမင္းပန္းကန္က တစ္ဖက္၊ ငပိေၾကာ္ခြက္က တစ္ဖက္နဲ႔မုိ႔ ရုပ္တရက္ ဘယ္ဖက္ကကုိင္ထားသည့္ ငပိပန္းကန္ ၾကမ္းျပင္ေပၚလႊတ္က်သြားခဲ့သည္ အကုန္လုံးနီးပါးဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ က်ေနာ့္အတြက္ ဒီဟင္းကလြဲ၍ အျခားဟင္းလ်ာမရွိေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပ်ံ႕ႀကဲေနသည့္ ငပိေၾကာ္ကုိ ေပက်ံ၍ ကပ္ေနသည့္ ဆီမွလြဲလုိ႔ အကုန္နီးပါး ျပန္လည္ကာ ပန္းကန္ထဲထည့္သည္။ သူမ်ားျမင္ရင္ေတာ့ ရွက္စရာႀကီးေပါ့ခင္ဗ်ား၊ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဆုိတာ ထုိင္ၾကည့္ေနသည့္ ေၾကာင္ျဖဴမေလးကလြဲ၍ မရွိပါဘူးေလ။
ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္ထမင္းစားေနခ်ိန္ ေၾကာင္မေလးက တေျငာင္ေျငာင္နဲ႔ ဟုေျပးဒီေျပးနဲ႔။ က်ေနာ္က ေၾကာင္မေလး ပုိက္ဆာသည္ဟုပင္ထင္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္က ထမင္းစားရာမွ ခဏရပ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လုိက္သည္။ ေအာ္လက္စသတ္ေတာ့ ေၾကာင္မေလးက က်ေနာ္က မဆင္မျခင္နဲ႔ လြတ္က်ခဲ့သည့္ ငပိဆီတည့္တည့္ေနရာကုိ သြားထုိင္မိလုိ႔ပါခင္ဗ်ား။
အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ္ တစ္ခု အေတြးေပါက္သြားသည္၊ က်ေနာ္သည္ အျပင္ကုိခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္သြားသည္။ ဘယ္ကုိမွမဟုတ္ပါဘူး ထမင္းဆုိင္ကုိပါ။ ထမင္းဆုိင္မွ ငါးေၾကာ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ မရမက အေၾကြးနဲ႔ယူလာၿပီး ငရုပ္သီးစပ္လုိ႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနသည့္ က်ေနာ့္ ေၾကာင္မေလးကုိ ေကြ်းလုိက္သည္။
အဲ့ဒီအခါက်မွ က်ေနာ့္ ေၾကာင္မေလးက ငါးေၾကာ္ကုိ အငန္းမရ စားရင္း ၿငိမ္သြားေလေတာ့သည္။ ဆုိလုိတာက က်ေနာ့္အျဖစ္က အဲ့ဒီလုိပဲလုိ႔ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဘာျပဳလုိ႔ မသိတတ္သည့္ သနားစရာ ေၾကာင္မေလးကုိ နမူနာ အျဖစ္ေျပာျပရတာလဲဆုိရင္ က်ေနာ့္ အနားမွာ ဘာရယ္ဘာမွ မရွိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွာ သိသည့္အတုိင္း စီးပြါးဥစၥာဆုိတာ တစ္ေန႔စာအတြက္ ရွာထြက္ေအာင္ ရွာေပမယ့္ တစ္၀မ္းတည္းေတာင္မွ မလုံေလာက္ဘူးေလဗ်ာ၊ အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ့္အနားမွာ ျပစရာနမူနာ သက္ရွိသတၱ၀ါ …အဲ့ေလ…လူဟူ၍ ဘယ္ရွိမွာလဲဗ်ာ။ ဆင္းရဲလွ်င္္ လမ္းေဘးက သူေတာင္းစားေတာင္ ကုိယ့္ကုိ လွည့္မၾကည့္ဘူးဆုိပဲ။
မေန႔ညက က်ေနာ္ သိပ္စြဲလမ္းမိသည့္ ဟုိဘက္ရပ္ကြက္က ပ်ိဳပ်ဳိႀကီး(အပ်ိဳႀကီး)ကုိ ေစ်းဆုိင္မွာ ခဏေတြ႔လုိက္လုိ႔ မ်က္လုံးလွမ္းခ်ိတ္လုိက္တာ သူက ႏွဳတ္ခမ္းႀကီးရြဲ႕ျပသည္။ ေအာင္မာ.. ဒီေကာင္ကေတာ့ ဟ… ဆုိၿပီး ရင္ခုန္သြားသည္။ ဟုတ္ၿပီ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ ရည္းစားစကားေလးေတာ့ ေျပာခြင့္ရေလာက္သည္ ဆုိၿပီး ရင္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနေလပါရဲ့။ ေအာင္မေလး… အိမ္ျပန္တာကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္မျပန္ဘူး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ဗ်။ ရုတ္တရက္ အိမ္ေဘးခ်င္းကပ္ေနသည့္ မုဆုိးမေလးတစ္ေယာက္န႔ဲ တုိးမိတာ အဲ့ဒီအခါက်မွဗ်ာ က်ေနာ္အျဖစ္က ဟုိ…ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ တင္လုံးလုံးေလးကုိ သြားကုိင္မိၿပီး လူလယ္ေကာင္မွာ ပါးအရုိက္ခံရၿပီး မ်က္ႏွာနီရဲရဲႀကီးႏွင့္ ေခြ်းေဇာပ်ံသြားသည့္ စပယ္ယာကားတစ္ေယာက္ပမာ ဟီး…ဆုိၿပီး ဟုိကုတ္ဒီကုတ္ႏွင့္ လုပ္လုိက္တာေလ။ ဟုိ.. မုဆုိးမေလးက ေက်ာ္မသြားဘူးဗ်ာ အေရးထဲ က်ေနာ့္ ရပ္ၾကည့္ေနေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မာန္ကုိယ့္ကုိ ဟန္သူ႔ကုိလား ဟန္ကုိယ့္ကုိ မာန္သူ႔ကုိ ဆုိလားဘာလား (ဗမာစကားမကြ်မ္းက်င္ေတာ့ စကားႏွစ္ခြေရးထားသည္ :) ) မယားဘဲနဲ႔ ကုတ္ေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကုိ အေစာႀကီးက ႀကိဳက္ေနေလေတာ့ စုိးရိမ္စြာနဲ႔ေမးလုိက္သည္ ဘာျဖစ္ေနလဲလုိ႔ေပါ့။
က်ေနာ့္ကလည္း ပ်ိဳပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္တည္းကုိမွ စြဲလမ္းခ်စ္မိေနတာ ဒီမုဆုိးမေလးကုိေတာ့ ေမာင္ႏွမသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ပဲခင္တာ။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ေဟ့ေဟ့ နင္သြားမွာသာ သြားစမ္းပါ ဒီမွာ ခါက်င္၀င္ကုိက္လုိ႔… အားပါးပါး.. နားလုိက္တာ ငါ.. ငါ.. ေဘာင္းဘီခြ်တ္လုိက္ေတာ့မယ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာလုိက္ကာမွ မုဆုိးမေလးခမ်ား မ်က္ႏွာနီရဲသြားၿပီး ဟင္း… အေတာ္ဆုိးတ့ဲ ေမာင္ႀကီးဆုိၿပီး ေနာက္လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပးသြားပါေတာ့သည္။။

ဒီတစ္ေန႔ ဤမွ်ႏွင့္သာ ေက်နပ္ပါ။

စုိင္းလင္းတုိင္း